کریستیانو رونالدو

۱۶ سالش بود که به عضویت اسپورتینگ لیسبون درآمد. رونالدو آنقدر خوب بازی می‌کرد ‏که در سال ۲۰۰۱ و با ۱۶ سال سن به تیم بزرگ سال اسپورتینگ را یافت. تابستان سال ۲۰۰۳ –وقتی او تنها ۱۸ سال داشت- برای اردوی تابستانی با تیمش به آمریکا رفته بود؛ او ‏در بازی دوستانه با منچستر خوب بازی کرد و فرگوسن را وادار کرد تا بگوید: «من این پسر ‏را می خواهم.» همان سال با حدود ۱۲ میلیون پوند به باشگاه منچستر یونایتد پیوست.‏

او به خوبی می‌داند که . . .

برای ادامه روی ادامه مطلب کلیک کنید

پیشرفت

‏۱۶ سالش بود که به عضویت اسپورتینگ لیسبون درآمد. رونالدو آنقدر خوب بازی می‌کرد ‏که در سال ۲۰۰۱ و با ۱۶ سال سن به تیم بزرگ سال اسپورتینگ را یافت. تابستان سال ۲۰۰۳ –وقتی او تنها ۱۸ سال داشت- برای اردوی تابستانی با تیمش به آمریکا رفته بود؛ او ‏در بازی دوستانه با منچستر خوب بازی کرد و فرگوسن را وادار کرد تا بگوید: «من این پسر ‏را می خواهم.» همان سال با حدود ۱۲ میلیون پوند به باشگاه منچستر یونایتد پیوست.‏

او به خوبی می‌داند که کار با مربی بزرگی چون فرگوسن عالی ترین عامل موفقیتش بوده ‏است. و همچنین به یاد دارد که وقتی سال اولش را در منچستر می‌گذراند؛ یک مربی ‏سختگیر و حامی بزرگ چون فرگوسن داشت.‏ رونالدو روز به روز رشد می‌کرد و بزرگتر می‌شد اما نمی‌توان نقش بازوبند کاپیتانی را ‏روی بازوی این بازیکن در تیم ملی پرتغال و در تجلی نبوغ این بازیکن انکار کرد. بعد از ‏خداحافظی فیگو در جام جهانی فوتبال ۲۰۰۶، لوییس فیلیپه اسکولاری بازوبند کاپیتانی را به او ‏داد؛ و کریستیانو رونالدو عصر جدیدی را با پیراهن تیم ملی کشورش آغاز کرد. او در ‏مسابقات مقدماتی یورو ۲۰۰۸ بازی های بسیار خوبی را از خود به نمایش گذاشت؛ ‏هرچند بازی ها در مرحله نهایی آن رقابتها به چشم نیامدند. رسیدن بازوبند کاپیتانی به او ‏درست یک روز پس از تولد ۲ سالگی اش بود و این اتفاق جالب در زندگی رونالدو به ‏شمار می‌رود. کارلوس سیلوا –رئیس وقت فدراسیون فوتبال پرتغال- ۲ روز پیش از مرگش ‏از اسکولاری خواسته بود که رونالدو را به عنوان کاپیتان معرف کند.

---------------------------------------------------------------------------------------

وارث ۷ طلایی

جورج بست اولین کسی بود که به شماره ۷ منچستر معنا داد. دیگر پشت پیراهن هر کسی ‏عدد ۷ دیده نمی‌شد. جالب اینکه او تنها کسی بود که قبل از رونالدو توپ طلایی را برده ‏بود. بعد از بست نوبت رسید به نام های بزرگ دیگری نظیر: برایان رابسون، اریک کانتونا و ‏دیوید بکهام. وقتی فرگوسن بکهام را عملا از الدترافورد اخراج کرد، شماره ۷ را به کریستیانو ‏رونالدو، بازیکن نوجوان و تازه وارد تیمش داد. خیلی ها آن زمان فکر کردند فرگوسن با این ‏کار می‌خواهد بکهام را در الترافورد از یادها بیرون برد.‏

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

روحیه

یکی از اولین انتقاداتی که در اولین روزهای درخشش از او می‌شد، این بود که این بازیکن ‏روحیه یک فوتبالیست حرفه‌ای را ندارد. تندخویی و نداشتن کنترل روی اعصابش در زمین ‏مسابقه، شب نشینی های فراوان بیرون از زمین که فرگوسن را نگران کرده بود این روزها ‏از او سر نمی‌زند. به گفتهٔ فرگوسن «رونالدو از موفقیت لذت می‌برد و شاید تا ۶۰ ‏سالگی هم دنبالش باشد.» برای رسیدن به این موفقیت هم ابتدا باید روحیهٔ پیروزی ‏خواهی داشت.‏ رونالدو در یورو ۲۰۰۸ بازی های چندان خوبی از خود به جای نگذاشت؛ این بود که ‏بسیاری از افراد شانس ستارهٔ پرتغال را برای بردن توپ طلایی از بین رفته بدانند. او در ‏مسابقات تنها یک گل به ثمر رساند و تیم ملی پرتغال در یک چهارم نهایی خذف شد.‏ بازی های خوب فرناندو تورس و ایکر کاسیاس در تیم ملی اسپانیا نیز، شانس این دو را ‏برای رسیدن به توپ طلایی اروپا در سال ۲۰۰۸ بیشتر از رونالدو کرده بود.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

تکنیک

تکنیک را می‌توان با نگاه به بازی رونالدو تعریف کرد؛ نه فقط در حرکات پا به توپ و دریبل ‏زدن، بلکه در شوت های بیرون پا و نوک پا و دیگر تکنیک هایی که یک بازیکن کامل به آنها ‏نیاز دارد.‏ سبکی که کریس رونالدو بازی می‌کند؛ یا فرگوسن از او می‌خواهد، یک نوآوری در دنیای ‏مستطیل سبز به حساب می‌آید. او یک هافبک است ولی به واقع در تیم منچستر یونایتد ‏هیچ وظیفه یا پست خاصی برای او تعریف نشده. او به همان اندازه که وظیفه دارد گل ‏بزند، باید گل بسازد و همانقدر که باید دریبل کند، باید پاس بدهد.‏ حرکات او با توپ، پر است از ریزه کاری های زیبا و با ظرافت؛ پا عوض کردن های او خین ‏نفوذ از کناره ها، پاس های چیپ ناگهانی پشت سر مدافعان، پاسهای عمقی دقیق در ‏شرایط ی که با بدنش وانمود می‌کند که قصد فرستادن توپ به سمتی دیگر دارد و ‏بسیاری از حرکات دیگر که او را تبدیل به بازیکنی کرده که مهار او یعنی مهار یک تیم. ‏ میانگین مسافت در بازی هایی که رونالدو ۹۰ دقیقه در زمین است به ۱۱ کیلومتر ‏میرسد. البته در بسیاری از بازی ها حتی تا ۱۳ کیلومتر هم می‌دود.‏

اگر در بازی توپ به پایش بیفتد می‌شود حدس زد که تیمش یک شانس گلزنی بدست ‏خواهد آورد. اما نمی‌توان پیش بینی کرد که می‌خواهد خودش گل بزند یا اینکه قصد دارد ‏گل بسازد. اما در نهایت بهترین راه را انتخاب می‌کند.‏ شاید در رابطه با روبرتو کارلوس و شان رایت فیلیپس و دیگر بازیکنان پر سرعت، رونالدو ‏سرعت زیادی نداشته باشد؛ اما سرعت عمل او و قدرت تصمیم گیری اش در یک آن باعث ‏شده که او بهترین انتخاب ها را در آن لحظه داشته باشد.‏او از قدرت پا به توپ خوبی برخوبردار است.در کل او با زیکن حرفه‌ای ومحبوبی است.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

موفقیت

به عقیدهٔ تمام کارشناسان، رونالدو اصلی ترن بخش قهرمانی منچستر یونایتد در لیگ ‏قهرمانان ۲۰۰۸ اروپا بود. او در این مسابقات ۸ گل به ثمر رسانده و با حرکات غیر قابل مهار ‏خودش بیشترین نقش را در پیروزی های تیمش داشته است. با اینکه در بازی فینال یک ‏گل به ثمر رساند اما با مهار کردن ضربهٔ پنالتی رونالدو توسط پیتر چک-دروازه بان تیم ‏چلسی- آن روز می‌توانست بدترین روز او باشد. تا اینکه جان تری-مدافع و کاپیتان تیم ‏چلسی- پنالتی آخر را گل نکرد و دنیا دوباره به روی کریس رونالدو خندید. و منچستر ‏یونایتد بعد از ۹ سال بار دیگر لیگ قهرمانان اروپا را فتح کرد.‏ آمار گلزنی رونالدو در فصل ۲۰۰۸ - ۲۰۰۷ نه تنها برای یک هافبک تهاجمی بلکه برای یک ‏تمام کنندهٔ کلاسیک هم رویای بود. او با ۳۱ گل زده آقای گل آن فصل از لیگ برتر ‏انگلیس شد و کفش طلای اروپا را مقتدرانه به چنگ آورد؛ در حالیکه ۳۴ بازی بیشتر برای ‏منچستر به میدان نرفته بود و در نهایت با ۴۲ گل در ۴۹ بازی توپ طلای مجلهٔ فرانس ‏فوتبال را برد. تا پس از ۲-۳ فصل تلاش برای بردن یک عنوان معتبر فردی، به آرزویش ‏برسد.این ستارهٔ پرتغالی با ۴۴۶ امتیاز و با فاصلهٔ زیاد به نفر دوم که لیونر مسی از ‏بارسلونا-(با ۲۸۱ رای)بود، جایگاه اول را از آن خود کرد.‏ ‏ او سال گذشته(۲۰۰۷) نیز شانس زیادی برای بدست آوردن این عنوان داشت؛ اما کاکا ‏ستارهٔ برزیلی تیم باشگاهی میلان که با این تیم به قهرمانی اروپا رسیده بود،توپ ‏طلای سال ۲۰۰۷ اروپا را آن خود کرد. ‏